Je hoofd, maar dat bedoel ik niet met dit schilderij.
Ons land zit bomvol regels en inwoners, wat heet de hele aardbol zit overvol mensen.
Hoe kan moeder aarde ons allemaal voorzien van alles wat wij nodig hebben en wensen?
Ons sociale stelsel is overbelast en nog stromen er dagelijks mensen binnen op zoek naar een
beter (?) leven. Er zijn mensen, families, zo ontegenzeggelijk rijk, dat het te absurd is om tegelijk te
zien dat er mensen creperen van honger, ziekte en dorst. Mag je grenzen stellen aan verworven
rijkdom? Mag je überhaupt ergens grenzen stellen?
Resultaat een chaotisch doek waar kleur en expressie toch een subjectieve harmonie geven.